zaman:
3/29/2020
Çocukken annemin yaptığı her hareketin beni rahatsız ettiğini düşünürdüm. Ne yaparsa yapsın sanki benim rahatımı bozmak için yapıyor, inadına beni mutsuz etmeye çalışıyor gibi gelirdi.
Sabah çok erken kalktığı için bizim de kalkmamızı istemesi, ağabeyim sanki en değerli varlığıymış gibi davranıp benim yaptığım her şeyin yanlış olması gibi durumlar bana aşırı itici gelirdi. Ben ne alırsam fuzuli ne harcarsam müsriflik gibi davranırdı ve ben gerçekten bunu kasti olarak beni üzmek için yaptığını düşünürdüm.
Ev sadece misafirler gelecek diye değil bizim için temizleniyor söyleşisiyle her gün temizlik yaptırır ve benim de onun kadar buna alışmamı hatta bu işi severek yapmamı isterdi.
Şimdi geçmişe dönüp baktıkça annemde kızdığım ne varsa yapıyorum ironik bir şekilde. Uykumdan kısıp evden çıkarken her şeyi düzenleyip çıkıyorum, biri gelir diye değil elbette kendim döndüğümde günün yorgunluğundan sonra derli toplu bir eve gelmek için yapıyorum bunu. Alışveriş yaparken her zaman hem kalitelisini hem de en uygununu almaya dikkat ediyorum ki hem çabucak elimde parçalanmasın hem de verdiğim paraya üzülmeyeyim. Yani neredeyse annemde neye kızıyorsam her şeyi birebir yapmaya başladım.
Peki ya kendimiz için kötü olan şeylere ne demeli? Birisinin bize olan davranışlarından hoşlanmasak da sırf hoşgörülü olmak, kalp kırmamak için sessiz kalmak doğru mu? Eş, dost, evlat üzülmesin diye onca mücadele vermek, üstüne bir de bunu kimsenin görmeyip kıymetini bilmemesi… Anne olmak bu mudur acaba? Ana olmak? Bir de kalkıp “E yapmasaydın, ben sana yap mı dedim?” derler utanmadan.
Çocukken annemin yaptığı her hareketin beni rahatsız ettiğini düşünürdüm. Ne yaparsa yapsın sanki benim rahatımı bozmak için yapıyor, ina...
